اگر به کلامی که از دهان بیرون می‌آید، به چشم انرژی نگاه کنیم که بر اساس قانون پایستگی از بین نمی‌رود و فقط از نوعی به نوعی دیگر تبدیل می‌شود، آنگاه بهتر درک می‌کنیم که هر کلامی که از دهان ما خارج می‌شود چه در جلسات و چه در مکالمات عادی، می‌تواند روی جهان پیرامون ما اثر بگذارد و در نهایت به سوی خود ما باز گردد.

واژه‌هایی که بار معنایی مثبت دارند، می‌توانند اثربخشی کلام را دو چندان کند. به عنوان مثال با شنیدن کلماتی مانند خدا، آرامش و بهشت حس خوبی به ما دست می‌دهد و در مقابل این کلمات واژه هایی مثل شیطان، استرس و جهنم، حس بدی به ما منتقل می‌کند.
فطرت انسان به گونه ای است که میل به خوبی دارد. استفاده از کلمات مثبت باعث می شود کلام در دل مخاطب بیشتر نفوذ کند و حس بهتری از همصحبتی با شما پیدا کند.

شاید فکر کنید همیشه نمی توان از این واژه های مثبت استفاده کرد و همیشه همه چیز گل و بلبل نیست! شرایط هر جوری که باشد می توان آن را با جملات و کلمات مثبت بیان کرد. به عنوان مثال اگر قرار است در مورد بحران مالی شرکت صحبت کنید، می‌توانید به جای آنکه بگویید “وضعیت مالی شرکت بحرانی است”، بگویید “باید به وضعیت مطلوب مالی برسیم”. یا اگر قرار است در مورد کم آبی صحبت کنید، می‌توانید به جای آنکه بگویید “بی آبی و خشکسالی بیداد می‌کند” بگویید “بیایید دست به دست هم دهیم تا آبادانی و سرسبزی را برای سرزمینمان به ارمغان آوریم”.
البته باید همتی کنیم و جملات و ضرب المثل هایی که به نادرست در فرهنگ ما ریشه دوانده و در بسیاری اوقات مبنای تصمیم گیری ما شده را حذف کنیم. مثلا عبارت “با یک گل بهار نمی شود” در فرهنگ ما زیاد استفاده می شود. این عبارت بار منفی زیادی دارد و این را تداعی می کند که که صبر کنید تا همه چیز به حد کمال برسد و سپس کاری را انجام دهید. شاید به گونه ای بحث کامل گرایی را بیان می کند که کاملا ناپسند است و با کمال جویی که صفتی پسندیده است بسیار متفاوت است.
مثال دیگر عبارت “آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب”. این ضرب المثل ناامیدی را ترویج می دهد و می گوید اگر درگیر مشکلات شدید دیگر راه چاره ای نیست! آیا واقعا یک وجب با صد وجب فرقی ندارد؟ آیا نباید امید داشت که بتوان بر مشکلات پیروز شد؟
اینها نمونه ای بودند از ضرب المثلهایی که باید در فرهنگ ما ریشه کن شوند. اگر شما هم نظری دارید لطفا با ما در میان بگذارید.